بررسی 95 مورد لیگاسیون با باند واریس مری مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی در سال های 85-1381

سابقه و هدف: لیگاسیون اندوسکوپیک واریس مری (EVL) را به عنوان درمان انتخابی واریس‌‌های مری در نظر گرفته‌اند. در این مطالعه تجربیات ما در مورد بیمارانی که به دلیل واریس مری تحت EVL با لیگاتورهای چند باندی قرار گرفتـه اند، عرضه شده است. مواد و روش ها: 95 بیمار مبتلا به واریس مری که در طی سال 1381 تا 1385 در بیمارستان طالقانی تهران تحت EVL قرارگرفته بودند، مطالعه شدند. EVL به دلیل خونریزی فعال، پروفیلاکسی اولیه یا پروفیلاکسی ثانویه در واریس‌های گرید 2 یا بالاتر صورت گرفت. EVL هر 4-3 هفته تکرار می شد تا زمانی که همه واریس‌ها بسته می‌شدند یا به گرید 1 یا واریس‌های ترومبوزه کوچک تبدیل می‌شدند. اطلاعات بیمار شامل داده‌های دموگرافیک، فراوانی لیگاسیون با باند، سابقه اسکلروتراپی قبلی، مصرف پروپرانولول و عوارض جمع‌آوری شد. فراوانی عوارض با توجه به گروه‌های مختلف سنی، جنسی، فراوانی لیگاسیون با باند، گرید واریس، مصرف پروپرانولول، سابقه اسکلروتراپی، دلیل EVL و علت واریس مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران 31/15± 53/51 سال بود (محدوده سنی 81-15سال). میانگین تعداد انجام لیگاسیون تا رسیدن به پاسخ مطلوب 07/1± 81/1 (بین 1 تا 6 بار) بود. شایع ترین علت انجام EVL خونریزی فعال بود. خونریزی دیررس (7/14%)، خونریزی زودرس (5/10%) و خونریزی اخیر (5/10%) شایع‌ترین عوارض EVL بودند. عوارض در گروهی که به دلیل خونریزی فعال EVL شده بودند به طور معنی‌داری بیش از گروهی بود که به دلیل پروفیلاکسی اولیه یا ثانویه تحت EVL قرار گرفته بودند (02/0=P). تعـداد انجام لیـگاسیون با بانـد به طـور معنی‌داری در بیـماران دارای عارضـه بیـش تر بود (25/1± 58/2 در مقابـل 66/0± 4/1 ؛ 001/0>P) هیـچ مورد مرگ و میری به دلیل انجام این روش مشاهده نشد. نتیجه گیری: EVL به عنوان روش اندوسکوپیک انتخابی در درمان واریس از عوارض کمی برخوردار است.